آغازهای زیبا، پایان های وحشتناک، انسان ها در ارتباط با یکدیگر چه خطاهایی مرتکب می شوند؟

عشق با اتصال آمیخته می شود.آدم ها، جنجال‌ها به پا می‌کنند تا به یکدیگر برسند.عاشق می شوند و تمام تقلای خویش را در جهت ابراز عشق به کار می‌گیرند. فکر می‌کنند فوت و فن عاشقی را خوب بلدند. هر چه فدایت شوم و قربانت گردم و از این آداب عشاق می‌دانند در مسیر دوست خرجش می‌کنند. انگار در پروسه عشق، ادبیات آدم ها نیز متحول می شود. استعداد کلام و قدرت بیان عجیبی پیدا می‌کنند. به راحتی می‌توانند موسی وار کلمات بی جان را با یک حرکت تبدیل به واژه ای جاندار نمایند و معجزه‌ای جدید در عشقشان خلق کنند. اصطلاح بهار عاشقی،  توصیف مناسبی برای بیان این شیدایی است.

اما خدا نکند بهار دوستی هایشان، خزان شود.آن وقت است که تمام آنچه را بلد بودند فراموش می کنند. اصلا انگار بویی از عشق که نه، بویی از انسانیت نبرده اند.هر چه بینشان بوده برملا می سازند و یکدیگر را رسوای زمانه می کنند. از ادبیاتی که تنها واژه های محبت آمیز خلق می شد، حالا فقط تهمت‌ها و فحش ها و ناسزاها سرازیر می شود. برچسبی نیست که به یکدیگر نزنند و ملاحظه ای نیست که در کار یکدیگر کنند.

اینها را فقط به عنوان مقدمه آوردیم تا حرف اصل کاریمان را بزنیم. ما آدم ها در اتمامِ رابطه ها منصف نیستیم. انصافِ انتها، همچون اخلاقِ ابتدا دارای اهمیت است. سرانجام ها همچون سرآغاز ها نیازمند احترامند .

تاوان پایان های بی اخلاق را نه شخص روبرو، بلکه خود ما می‌پردازیم.چرا که بی اخلاقی در انتهای کار، نوعی توهین به ابتدا و آغاز کار است، آغازی که ما انتخابگر آن بوده ایم.

دو دوست، دو همسایه، دو همکار تا وقتی که در میدان یکدیگر بازی می‌کنند همبازی اند، اما کافیست پایشان را از دایره ی این میدان کمی آن طرف‌تر بگذارند،  ناگهان تبدیل به دشمنی می شوند که تشنه به خونشان می شویم. ما آدم ها حافظه تاریخی مان در عواطف دوستانه بسیار ضعیف است. محبت‌های بذل شده در زمان صلح را فراموش می کنیم و تنها به بذر کینه های پاشیده شده در زمان جنگ می‌اندیشیم. ما آدمها پایان قشنگی از یکدیگر نمی سازیم .

گاهی باید یک ساعتی دور از اغیار نشست و به آغازها فکر کرد و به چرایی پایان های بی اخلاق. باید به خاطر سپرد که همان خداوندی که نظاره گر آغازهای همراه با محبت ماست حاضر و ناظر پایان های بیرحمانه مان  نیز هست. خداوند در کتاب خویش در آیات طلاق به مردان سفارش می‌کند که یا به طرز شایسته‌ای ن را نگاه دارید و آشتی کنید و یا آنها را به طرز پسندیده‌ای رهاسازید.(1)

گویا اهمیت رعایت اخلاق در پایان هر کار کمتر از آغازآن نیست.تمام کردن های غیرمنصفانه نشان از عدم تناسب روحی انسان دارد. آیا وقت تعادل نرسیده است؟!

۱. سوره بقره آیه ۲۳۱

زهرا ابراهیمی 

لینک مطلب در صاحب نیوز